Raylar bakışlarım kadar soğuk, gece yüreğim kadar karanlık. Uyku ile uyanıklık arasında bir yerdeyim 2 numaralı vagonun 9 numaralı koltuğunda. Algılarım o kadar da net değil. Sadece gürültülü bir müzik ( ne olduğunu anlayamadığım ) ve salt muhabbet olsun diye edildiğini tahmin ettiğim birkaç sözcük çalınıyor kulağıma. Bir süre koltuğumda ayılmaya çalıştıktan sonra araya gidip sigara içmek için kalktığımda saat 03.03. Herkes uykuya yatmış. Vagonun içinde ağır ayak kokusu ve loş ışıktan başka dikkat çeken hiçbir şey yok. Düğmeye basmama gerek kalmadan açılan kapıdan geçerek vagon kapısının önünde durup, camdan yansıyan siluetimi seyretmeye başlıyorum. Kafamı bir anlığına kaldırdığımda ise bir daire içinde sigara işareti üzerinde bir çarpı. Doğruya trende sigara içmek yasaktı unutmuşum. Keyif benim ben içerim kime ne. Gecede ki tek sıcaklık, kibritin alevi özlem gideriyor sigaramla. Birden Prometheus zannediyorum kendimi. Bu kadar basit olamaz herhalde Prometheus olmak. Alt tarafı bir sigara yaktın dünyayı değil ki. Derin bir nefes çekiyorum sigaramdan, makinistte sirenin ipini. Hayatta tren gibi lineer bir yolda ilerlese ne olurdu diye düşünüyorum. Sıkıntı basıyor yüreğimi. Vazcayıyorum bu fikirden, hayat böyle daha güzel. Bırak dolansın dursun kendi karmaşasında.
Tutturmuşlar tebdil-i mekanda ferahlık vardır diye benle kesişen yanı yok ki bunun. Her nerde isem orda kalmalıyım ben. Her yolculuk bir eksiliş, bin zulüm bana. Yinede nedenini bilmeden seviyorum yola düşmeleri. Camdan dışarı gecenin içine bakmaları ve vagonların tekerleklerinin raylarda çıkardığı sesleri…
Ama nereye gittiğini bilmemek, evet belki biletin üzerinde Haydar paşa yazar ama o sadece bir isimden ibaret, kocaman bir boşluktur sesinin ilerleyemediği…
Işığın boşlukta ki hızı ne kadardı bu arada. Kütlesi sıfır olan bir cisim gibi ışık hızında küt diye aklıma düşüyor bu soru. E=mc2 mi acaba. Sanki hayatta ki tüm eşitlikleri, eşitsizlikleri çözdüm geriye bu kaldı. Anlaşılan uykusuzluk iyice sersemleştirdi beni. Uyumalıyım tek kişilik koltuğumda yeni bir güne uyanmak için. Ne de olsa her yeni gün bir umuttur. İyi geceler tatlı rüyalar.
Pukeneka - AKTİF ANARŞİŞT
Tutturmuşlar tebdil-i mekanda ferahlık vardır diye benle kesişen yanı yok ki bunun. Her nerde isem orda kalmalıyım ben. Her yolculuk bir eksiliş, bin zulüm bana. Yinede nedenini bilmeden seviyorum yola düşmeleri. Camdan dışarı gecenin içine bakmaları ve vagonların tekerleklerinin raylarda çıkardığı sesleri…
Ama nereye gittiğini bilmemek, evet belki biletin üzerinde Haydar paşa yazar ama o sadece bir isimden ibaret, kocaman bir boşluktur sesinin ilerleyemediği…
Işığın boşlukta ki hızı ne kadardı bu arada. Kütlesi sıfır olan bir cisim gibi ışık hızında küt diye aklıma düşüyor bu soru. E=mc2 mi acaba. Sanki hayatta ki tüm eşitlikleri, eşitsizlikleri çözdüm geriye bu kaldı. Anlaşılan uykusuzluk iyice sersemleştirdi beni. Uyumalıyım tek kişilik koltuğumda yeni bir güne uyanmak için. Ne de olsa her yeni gün bir umuttur. İyi geceler tatlı rüyalar.
Pukeneka - AKTİF ANARŞİŞT
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder